Na današnji dan, pre četiri godine napustio nas je velikan srpskog glumišta, Dragan Nikolić.
Mnogi su ga smatrali jednim od najvećih šmekera jugoslovenske kinematografije, a njegova smrt koja je nastupila 11. marta 2016. nakon borbe sa teškom bolešću, potresla je čitavu javnost.
Ostavio je neizbrisiv trag na našoj glumačkoj sceni, a njegov lik nastaviće da živi kroz brojne upečatljive uloge koje je podario publici i po kojima će ostati zauvek upamćen.
Značajne uloge:
Urke - "Poslednji krug u Monci" Branimir Mitrović - "Flojd" Popaj - "Balkan eskpres" Džimi Barka - "Kad budem mrtav i beo" Šlager pevač - film "Ko to tamo peva"
Filmska karijera:
Filmsku karijeru započeo je 1964. godine manjom ulogom u filmu "Pravo stanje stvari", tada je potpisan krštenim imenom Dragoslav Nikolić. Zasluge za izmenu nadimka na mestu imena duguje grešci na kraju televizijske serije "Dovoljno je ćutati" iz 1965. godine kada mu je u kaironu za uloge umesto imena stavljen nadimak koji će obeležiti njegovu karijeru.
Prvu značajniju glavnu ulogu ostvario je ulogom sezonskog radnika labilnog morala koji pogine, a da nije našao svoje mesto u društvu i u životu (osobine i mnogih njegovih kasnijih likova) u filmu "Kad budem mrtav i beo" (1967) Živojina Pavlovića, za koju je (s onom u filmu "Tri sata za ljubav", (1968) F. Hadžića) nagrađen diplomom na festivalu u Puli 1968. Glumačko sazrevanje, sa nizom uspelih kreacija likova iz svoje generacije, donosi mu 1985. godine.
Oktobarsku nagradu grada Beograda za „kreativnu sposobnost da uzbudljivo predoči lik velikog psihološkog raspona“ (uloga nasilnika Gare u filmu "Život je lep" Bore Draškovića).
Glavne i veće sporedne uloge ostvario je u više od trideset filmova; ističu se još „Horoskop“ (B. Drašković, 1969); „Bube u glavi“ (M. Radivojević, 1970), „Uloga moje porodice u svetskoj revoluciji“ (B. Čengić, 1971), "Mlad i zdrav kao ruža" (J. Jovanović, 1971), „Bez reči“ (M. Radivojević, 1972, Car Konstantin u Nišu), „Kičma“ (V. Gilić, 1975), "Nacionalna klasa" (G. Marković, 1979, Car Konstantin), "Ko to tamo peva" (S. Šijan, 1980), „Banović Strahinja“ (V. Mimica, 1981), gde je za ulogu turskog pljačkaša Alije nagrađen Zlatnom arenom u Puli, „Sezona mira u Parizu“ (P. Golubović, 1981), „Nešto između“ (S. Karanović, 1983), "Balkan ekspres" (B. Baletić, 1983), „Obećana zemlja“ (V. Bulajić, 1986), "Poslednji krug u Monci" (A. Bošković, 1989), "Original falsifikata" (D. Kresoja, 1991).
Nastupa i u kratkim igranim filmovima te na televiziji; veliku popularnost kod mlađe publike doneo mu je lik Prleta iz filmova i televizijskih serija "Otpisani" (1974) i "Povratak otpisanih" (1976), režisera Aleksandra Đorđevića, a istakao se i u seriji šou programa "Obraz uz obraz", zajedno sa suprugom Milenom Dravić.
Godine 2000. dodeljena mu je nagrada "Pavle Vuisić“, koja se dodeljuje glumcu za životno delo.
Karijeru je započeo u pozorištu "Boško Buha"[10], zatim karijeru nastavio u Beogradskom dramskom pozorištu i Ateljea 212, u kojem je od 1969. tumačio veliki broj uloga, izgradio je i vrlo uspešnu pozorišnu karijeru.
Pozorišna karijera:
Godine 1969. u mjuziklu "Kosa" tumači lik Bergera. U sezoni 1982/83. učestvovao je ulogom lopova Vaske Pepela u drami „Na dnu“ Maksima Gorkog u eksperimentu rumunskog reditelja L. Pintilijea, u pariskom -''Theatre de la Ville'' Isusa Hrista, u Majstoru i Margariti M. A. Bulgakova u režiji M. Serbana. U Jugoslovenskom dramskom pozorištu 1996. godine igrao je u predstavi Bure baruta, u ulozi Đoreta.
