Arheolozi koji su radili u blizini kuće iz gvozdenog doba kod Kembridža bili su zbunjeni kada su otkrili gomilu žabljih skeleta žaba. Zašto je više od 8.000 kostiju nagomilano i sačuvano je praistorijska misterija.
Svi su pronađeni u jednom jarku dugom 14 metara, neposredno pored ostataka okrugle kuće iz gvozdenog doba na brdu Bar, gde je postojalo naselje tokom srednjeg i kasnog gvozdenog doba.
Iako nije neuobičajeno pronaći kosti žaba na drevnim lokalitetima, arheolozi su zbunjeni ogromnom količinom onih koji su otkopani na brdu Bar.
"Na osnovu mog iskustva rada na lokacijama u i oko Londona, ne nalazimo toliko žaba. Izuzetno je imati toliko kostiju iz jednog jarka”, rekla je Observeru dr Viki Evens, stariji arheozoolog Muzeja londonske arheologije (Mola) – specijalista za kosti drevnih životinja.
Napominjući da ove kosti prvenstveno pripadaju običnoj žabi i žabi krastači, vrstama koje se nalaze u baštenskim jezercima širom zemlje, ona je rekla da su arheolozi pronašli i "moguće dokaze o jezerskoj žabi, što je uzbudljivo... To nije nešto što obično nalazimo arheološkim putem".
"U svom istraživanju, pronašla sam samo dva saksonska lokalitetima sa kostima ove žabe koja je živela samo u istočnoj Angliji i koja je izumrla 1990ih, verovatno zbog gubitka staništa", rekla je ona.
Pošto je lokalitet praistorijski, teško je pronaći objašnjenje za masovnu grobnicu žaba, iako su drevne civilizacije - uključujući Egipćane, Mesopotamce, Grke i Rimljane - sve videle žabu kao simbol plodnosti, između ostalog.
Malo je verovatno da su ove vodozemce pojeli ljudi koji su živeli u naselju. Arheolozi kažu da, iako postoje dokazi o konzumiranju vodozemaca u Britaniji koji datiraju iz kamenog doba, ove kosti nemaju posekotine ili tragove opekotina. Međutim, da su žabe kuvane, ovo možda ne bi ostavilo tragove.
Ostaci ugljenisanog žitu pronađenog u blizini lokaliteta sugerišu da su njegovi stanovnici termički obrađivali useve koji su privlačili štetočine kao što su bube i lisne uši, koje žabe jedu. Dakle, možda su žabe u to područje došle u potrazi za hranom.
Druga potencijalna objašnjenja uključuju "praistorijsku tragediju žaba". Arheolozi kažu da je poznato da se žabe kreću u velikom broju u proleće u potrazi za vodama za razmnožavanje i da je moguće da su upale u jarak i tu ostale zarobljene.
Prema jednoj hipotezi, neobičan broj ostataka takođe je mogao biti posledica teške zime. Dok se žabe koje hiberniraju ponekad skrivaju u blatu, ekstremna hladnoća ih može ubiti i možda su postale žrtve posebno teške zime.
Alternativno, možda su patile od bolesti, baš kao 1980ih, kada je ranavirus desetkovao britanske žabe.
Nejasno je koliko je jarak bio dubok. Terenski tim je prekopao oko metar površinskog sloja zemlje i podzemnog sloja da bi došao do njega. Na lokalitetu su pronađene samo male količine kućnog otpada, koji je uključivao komade grnčarije iz gvozdenog doba.
Kosti vodozemaca bile su među ogromnim brojem nalaza, od artefakata do ljudskih ostataka, tokom oko 40 iskopavanja koja su obavljena između 2016. i 2018. godine na površini od 234 hektara. Analize su još u toku, iako su iskopavanja sada završena.
Evens je provela poslednje dve godine proučavajući kosti životinja, uključujući goveda. Kada se sve studije spoje, mogle bi da bace novo svetlo na živote vođene hiljadama godina unazad i otkriju razlog smrti tolikog broja vodozemaca.
Autor:
