Kao grom iz vedra neba na Badnji dan osvanula je vest da je jedan od najkontroverznijih ličnosti Crnoe Gore – Nikšićanin Brano Mićunović,  lišen slobode.

A ko je zapravo Brano Mićunović o čijem hapšenju bruji čitav region?

Branislav–Brano Mićunović (60) za jedne je ''ponos Crne Gore”, o čemu svjedoči i stranica na društvenoj mreži ''Fejsbuk”, koja broji blizu 1.500 članova, za druge je kriminalac, koji rukovodi svim nelegalnim poslovima na Balkanu. Oni koji ga, navodno, dobro poznaju tvrde da je pristojan čovjek, sportski radnik, dok pojedini ističu da je prek i sklon nasilju. S druge strane, samozvani poznavaoci društvenih prilika u Crnoj Gori Mićunovića označavaju kao šefa mafije, gospodara Crne Gore koji ima svoju ''vojsku”. Tvrde da ja opasan, da se bez njegovog odobrenja ne može završiti nijedan ozbiljniji posao iz sive zone i da njegovo ime ne treba ni pominjati, jer u Crnoj Gori sada ''nema kralja nema Tita, sad se ođe Brano pita”.

Međutim, oni koji Mićunovića, kako ističu, zasigurno poznaju tvrde da se radi o čoveku koji samo gleda svoja posla i pokušava da se legalno bavi biznisom. I pored brojnih spekulacija, zvanično nije dokazano da je Mićunović, ''hrabri sin Crne Gore”, niti da je na čelu najveće mafijaške organizacije na ovim prostorima. Činjenica je ipak da je njegovo ime decenijama obavijeno velom misterije, da se retko pojavljuje u javnosti, okružen je telohraniteljima, i, kako neki tvrde, upravo u tome leži njegova moć.

Ime Brana Mićunovića se po prvi put dovodilo u vezu sa nekim krivičnim djelom kada je 1983. godine u Nemačkoj ubijen Stjepan Đureković, bivši direktor marketinga ''INE”. Đureković je 22. aprila 1982. godine pobegao u Nemačku i pod lažnim imenom Josip Miranović otišao u ustašku emigraciju. Razlog za beg je bilo otkriće da je Đureković u mladosti pripadao fašističkom pokretu i da je kao agent BND-a Nemcima otkrio vojnu tajnu o skladištima goriva za tenkove i avione u Jugoslaviji.

Ratovi u devedesetim i ono što ih je pratilo kod kuće ''obrisali” su čitavu generaciju sa kojom je Mićunović drugovao. Njegov prijatelj i kum Đorđe Božović, zvani Giška, poginuo je još 1991. godine kod Gospića. Jedan za drugim stradali su Željko Ražnatović Arkan, Ratko Đokić, Branislav Lainović, zvani Dugi, Rade Ćaldović, zvani Ćenta. Poslednji u nizu ubijenih Mićunovićevih prijatelja je Branislav–Bata Šaranović, koji je pre tri godine likvidiran u Beogradu.

Koliko je poznato, kroz domaće evidencije osuđenih za krivična dela, Mićunović se ne spominje. Poslednje godine 20. veka proveo je u zatvoru Spuž, jer je bio osumnjičen zbog ubistva, koje se dogodilo pod sumnjivim okolnostima. Oslobođen je, zajedno sa svojim prijateljem Zdravkom Lopušinom, optužbi da je oktobra 2000. godine ispred podgoričkog Kliničkog centra ubio Nikšićanina Radovana Kovačevića, teško ranjenog u prethodnoj pucnjavi u kojoj je poginuo Cetinjanin Petko Pešukić.

Mićunović je bio vlasnik kockarnice u jednom podgoričkom hotelu, gde je izbila krvava svađa. Na teret mu se stavljalo da je ispred Kliničkog centra u Podgorici, na do tada nezabeležen način, iz pištolja ubio ranjenog Kovačevića. Novinska fotografija sa suđenja bila je jedina prilika da šira javnost vidi kako uopšte Mićunović izgleda. Mićunović, zvanično, nije pripadao nijednoj crnogorskoj partiji, što ne znači da je bio politički pasivan.