Kulturno nasleđe Beograda bogatije je za tri nova kulturna dobra, pošto je Vlade Srbije za spomenike kulture proglasila Srpsku školu u Batajnici, Zgradu sa slikarskim ateljeima i galerijom Salona Muzeja savremene umetnosti i Dom Saveza nabavljačkih zadruga državnih službenika.
Srpsku školu u Batajnici u Ulici pukovnika Milenka Pavlovića broj 5, podigao je knez Nikola Vulko između 1875. i 1880. godine, a danas je Osnovan škola "Boško Palkovljević Pinki".
U poređenju sa stilskom arhitekturom toga perioda u razvijenijim gradovima, nema posebne osobenosti i predstavlja skromnije rešenje, ali se njegova vrednost sagledava u kontekstu prigradskog naselja i istorijskog položaja srpskog stanovništva u Austrijskoj, potom Austrougarskoj monarhiji.
Kao retko sačuvana namenska tipska zgrada druge polovine 19. veka svedoči o kontinuitetu razvoja školstva i prosvetne delatnosti u oblasti jugoistočnog Srema i izdvaja se kao vredan primer tipske školske gradnje.
Zgrada sa slikarskim ateljeima i galerijom Salona Muzeja savremene umetnosti u Beogradu (Pariska 14) podignuta je u periodu od 1956. do 1960. godine, prema projektu Miroslava Jovanovića, jednog od vodećih srpskih arhitekata druge polovine prošlog veka.
Arhitektonskim programom predviđeno je da u objektu, pored stanova sa slikarskim ateljeima, bude projektovan i prostor namenjen izlaganju dela savremene umetnosti.
Po izgradnji objekta u njega su se uselila četiri renomirana jugoslovenska umetnika: Stojan Aralica, Ivan Tabaković, Milenko Šerban i Peđa Milosavljević, a od 1961. godine u prizemlju objekta počela je sa radom Moderna galerija, danas Salon Muzeja savremene umetnosti, koji u ovom prostoru u kontinuitetu od preko 50 godina, izlaže dela najznačajnijih jugoslovenskih i svetskih savremenih stvaralaca.
Osim toda, danas je jedno od značajnih ostvarenja posleratne arhitekture Beograda, ističe Zavod za zaštitu spomenika kulture Beograda.
Dom Saveza nabavljačkih zadruga državnih službenika u Beogradu (Makedonska 21), građen je od sredine 1928. do sredine 1929. godine prema drugonagrađenom konkursnom projektu arhitekte Dimitrija M. Leka, jednog od najznačajnijih i najdoslednijih predstavnika akademizma u srpskoj arhitekturi u periodu između dva svetska rata, objekat na kojem su utemeljene i jasno definisane sve odlike njegovog osobenog stila, čime zauzima važno mesto u opusu autora.
Složen karakter i namena, funkcionalna i skladna arhitektura oličena u pročišćenosti akademskog stila i monumentalnost svrstavaju ga među značajna dostignuća novijeg srpskog graditeljstva.
Posebno se ističe kao objekat podignut za potrebe esnafske organizacije, a potom kao mesto na kojem su nastala izuzetna ostvarenja nematerijalne baštine.
