Dimitrije, sin Vuka Karadžića, se nikada nije ženio, ali prema zapisima njegovih savremenika u Rusiji imao vanbračnog sina.
Vuk Stefanović Karadžić (1787–1864) bio je jedan od najvažnijih reformatora srpskog jezika, pravopisa i kulture, kao i prvi ozbiljan srpski etnograf. Sa suprugom Anom imao je trinaestoro dece, a od njegovih naslednika samo dvvoje je nadživelo roditelje - Dimitrije i Mina.
Na Fejsbuk stranici Muzeja Vuka i Dositeja objavljena je interesantna priča o poslednjem potomku Vuka Karadžića.
Naime, Dimitrije se nikada nije ženio, ali prema zapisima njegovih savremenika u Rusiji imao vanbračnog sina.
Nakon neuspešne činovničke karijere u Kneževini Srbiji, gde je zbog alkohola i dugova izgubio službu i redovna primanja, Vukov sin se 1866. godine obreo u Petrogradu gde je na osnovu završene vojne akademije stekao oficirski čin. U Srbiju se ponovo vratio 1876. godine gde u sastavu odreda ruskih dobrovoljaca učestvovao u srpsko-turskim ratovima 1876-1878. godine. Nakon toga ponovo se vratio u Rusiju, gde je i umro od tuberkuloze 21.novembra 1883. godine.
Ime vanbračne supruge sa kojom je dobio dete nije poznato, ali je jedna porodica brižno negovala svest i uspomenu na poreklo od Vuka Karadžića. U srpskoj javnosti tek vek kasnije saznalo se da je ruski pesnik i prevodilac Nikolaj Vladimirovič Stefanovič (1912 -1979) čukununuk znamenitog srpskog reformatora.
„Nikolaj Stefanovič dobro je poznavao jezike naroda Jugoslavije jer je njegov otac (Vladimir Mitrofanovič Stefanovič) bio Srbin“, zabeležio je Jefgenij Danilov u pesnikovoj biografiji. Za života nije objavljivao svoje pesme, ali je posthumno u Rusiji objavljeno nekoliko knjiga njegove poezije, poslednja „Poezija i pesme“ na stogodišnjicu pesnikovog rođenja, 2012. godine.
Nikolaj je rođen 1912. godine u Varšavi, ali su se ubrzo po njegovom rođenju, roditelji Vladimir Mitrofanovič Stefanovič (preminuo 1916. godine) i Olga Petrovna (preminula 1947. godine) preselili u Rusiju. Tamo je Nikolaj Stefanovič proveo ceo svoj život, zavolevši ruski jezik i rusku kulturu. Prema mišljenjima književnih kritičara njegova poezija odražava sve oblike slovenske duše, njene nade, čiste porive i traganje za pravom verom. Možda je na sve to uticalo njegovo srpsko poreklo, odnosno krvna povezanost sa čuvenim srpskim književnikom Vukom Karadžićem.
Nikolaj Stefanovič bio je višestruko talentovana ličnost: diplomirao je književnost i glumu, a bio je poštovan i kao odličan pijanista. NJegovu svestranu karijeru duboko je poremetio Veliki otadžbinski rat (1941-1945). U trenutku nemačkog napada na Sovjetksi Savez, Nikolaj je bio glumac pozorišta Vahtangov, a na dan kada je bomba pala na ovu zgradu, zadesio se među nekolicinom živih zakopanih ispod ruševina. Kolege i drugovi umirali su u mukama, gušeći se jedan po jedan pred njegovim očima, ali smrt ovoga puta nije uspela da ga stigne - živ je izvučen ispod ruševina.
Vreme nije uspelo da zaleči trag ovog susreta sa smrću. Rat je promenio njegovu dušu, lišio ga lakog sagledavanja životnih radosti, ali, na sreću, nije mogao da uništi talenat, visoki talenat jednog pesnika. Uvidevši ovu svoju nesreću, on je svoje misli i svu nadu okrenuo Bogu. Ali čak i kao duboko pravoslavna osoba, ponekad je padao u očajanje, gotovo neverje. Obožavao je prirodu kao delo Boga, opevao je ženstvenost kao ovaploćenje Bogorodice.
Nikolaj Vladimirovič Stefanovič umro je 14. aprila 1979. godine, u Moskvi. Da li je imao potomaka nije poznato, pa je moguće da je on bio poslednji potomak Vuka Stefanovića Karadžića.
Vuk Karadžić rođen je 6. novembra 1787. godine u Tršiću, malom selu u Srbiji, u vreme kada je zemlja bila pod otomanskom vlašću. Vuk je bio ključna figura u oblikovanju modernog srpskog jezika i pravopisa kroz reformu koju je pokrenuo u 19. veku, u okviru pokreta preporoda srpskog naroda.
Vukov otac je bio Stefan, sin Joksima, a ovaj sin Tome Karadžića koji se iz sela Petnice naselio u Tršiću. Majka Vukova zvala se Jegda, kći Sime Zrnića, koji je bio od nekud iz Nikšića. Ceo je Tršić bio naseljen Hercegovcima. Staro stanovništvo — po pričanju — pomorila je kuga, ili se razbeglo za vreme Austrijskih ratova. Stefan i Jegda imali su pre Vuka još petoro dece, ali su im sva mala pomrla. Narod veruje, kad kome umiru mala deca, da ih jedu veštice, zato su roditelji dali svome novorođenčetu ime Vuk, jer veštica ne sme na vuka. Vuk se održao na radost svojima, na slavu Srba i svih Slovena; nikakava veštica nije ga izela. (Lj. Stojanović, Život i rad Vuka Stef. Karadžića, 1924)
Vuk Karadžić se zalagao za pravilo „piši kao što govoriš, a čitaj kao što je napisano“. Na osnovu tog principa, razvio je srpski pravopis i fonetsku azbuku, dodavši nekoliko novih slova, poput „љ“, „њ“, i „џ“, kako bi preciznije odražavao zvuke narodnog govora. Vuk je prilagodio ćirilicu, čime je omogućio da pravopis postane lakši za učenje i pisanje. Ova reforma je izazvala burne rasprave, posebno sa tradicionalistima koji su želeli da zadrže crkvenoslovenski jezik u književnosti.
Vuk je takođe poznat po sakupljanju srpskih narodnih pesama, bajki, priča i poslovica. Istraživao je narodnu tradiciju i usmenu književnost kako bi sačuvao kulturnu baštinu naroda. Njegovo najpoznatije delo, "Srpski rječnik" iz 1818. godine, bio je prvi rečnik modernog srpskog jezika, koji sadrži oko 26.000 reči sa detaljnim objašnjenjima.
Autor: Dubravka Bošković
