Ovo prestižno priznanje, koje nosi ime po Voždu srpske narodne vojske iz smutnih i prelomnih vremena revolucije na prostorima Habsburške carevine 1848-1849. godine, episkopu Fotiju je uručeno u Vladičanskom dvoru Eparhije zvorničko-tuzlanske u Bijeljini.

Rečenim odlikovanjem, koje su, u ime porodice Stratimirović, uručili praunuk i čukununuk Vožda, prof. Ivan Stratimirović i doc.dr Đorđe Stratimirović, Njegovom Preosveštenstvu je odato dužno priznanje: „Za samopregorno služenje Bogu i Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi i njenom narodu širom srpskih zemalja i rasejanja, kao i za požrtvovano istrajavanje na vrednostima svetosavske duhovnosti, a osobito u znak priznanja za doprinos u očuvanju tradicije Srpske Vojvodine“, kao što stoji u Ukazu, kojeg je prilikom dodele priznanja pročitao đakon Hadži Nenad M. Jovanović, sekretar Centra za istraživanje pravoslavnog monarhizma.

Tim rečima je obrazložena ova odluka, kroz koju živi i od zaborava se čuva sećanje na delo vožda Stratimirovića. U tom smislu, takva odluka je i sasvim logična i potpuno prirodna, budući da je reč o Arhijereju, koji više od tri decenije služi Bogu i narodu i koji je sa svojom sabraćom obnovio i monaški život u čuvenom Manastiru Kovilj, za kojeg se često kaže da je: „duhovno središte Šajkaške oblasti“, ali i Sveštena Obitelj, koja je u vremenu današnjem Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi podarila Svjatjejšeg patrijarha Porfirija i još četvoricu arhijereja. Pored toga, osobito je značajna činjenica da je Preosvećeni vladika Fotije neizbrisivo ugradio sebe u zdanje srpske crkvene prosvete, kao višegodišnji predavač, upravo, u znamenitoj Bogosloviji Svetog Arsenija u Sremskim Karlovcima, u kojima je vožd Stratimirović našao smiraj i pokoj svojoj viteškoj duši, posle više od stoletnog stranstvovanja.

Blagodareći na ukazanoj časti, vladika Fotije je smireno istakao da mu je velika radost da to priznanje dolazi baš njemu, a osobito je značajno da je izrazio spremnost da podrži sve planirane aktivnosti Odbora za prenos posmrtnih ostataka vožda Đorđa Stratimirovića i Centra, koje su usmerene na negovanje kulture sećanja, ali je, možda, još i značajnije što je Preosvećeni, iz prebogatih riznica svoga životnog iskustva i duhovnog opita, izneo dragocene predloge za unapređenje i razvoj te delatnosti, koja će u budućnosti tek donositi bogate plodove, na dobrobit naše Svete Crkve i našeg raspetog naroda, bez obzira na to na kojoj obali Drine, Dunava, Save ili Lima on živeo.

Autor: